Vervuilde wijk

Eigenlijk zitten er pareltjes tussen: een klein, plastic roosje op de aarde naast een boom, een opgevouwen, grijze sok op zwart asfalt, een stukje zilverpapier in fris, groen gras.

Wie met een cameraatje inzoomt op wat er allemaal op straat ligt, ziet dat. Heel veel sigarettenpeukjes liggen er ook. En blikjes, verdwaalde mondkapjes, verfblikken, een fiets zonder rubber banden ….
Veel karton, hout, zelfs grote pallets … teveel om op te noemen.

Vanmiddag gingen we met de Wijktijgers door de buurt, #Transvaal noord, om vuil te ‘schieten’. Met de camera, welteverstaan. Dat was grappig om te doen. Nou ja … ook wel erg zorgelijk, zó veel vuil in onze wijk. 

Waarom gooien mensen het afval niet in, maar naast de #orac container? Berkay werd er boos van. Hasan verdrietig. Zijn broer Huseyin vroeg zich af of dat in alle buurten van Den Haag zo is. In de wijk waar onze koning werkt, waarschijnlijk niet. En zo konden we nog wel wat wijken opnoemen. Eigenlijk zou er een camera bij de vuilcontainers moeten staan, zei Huseyin. Die registreert dan de vervuiler. En die krijgt dan een boete, was zijn idee.

We misten trouwens een paar Wijktijgers, die er niet waren. Omer, en Raheema, die het vast leuk zou hebben gevonden vanmiddag, dacht Hasan. Want met elkaar op stap gaan, iets onderzoeken, is toch wel het leukste.

Juf Bernadette

#opruimdag  #wijktijgers

Filmpje maken

Nadat we elkaar hadden verteld hoe onze week was verlopen, zijn we verder gegaan met het maken van een filmpje. Maar voordat we daaraan begonnen, oefenden we met de dobbelstenen met plaatjes.

Hup, de dobbelstenen opgooien, binnen 1 minuut naast elkaar leggen, en dan een verhaal maken van de plaatjes op die dobbelstenen. (wil je het ook proberen? https://davebirss.com/storydice/)

 Vorige week hadden we op de computer beelden gezien van een filmpje, vandaag kregen we die beelden op papier. Het waren plaatjes van een aantal scenes. 

Die knipten we uit. 

Daarna hebben we ze naast elkaar gelegd en aan elkaar geplakt, zodat er een verhaal ontstond. 

Vervolgens gingen we ditzelfde doen op de laptop. In een edit-programma sleepten we de plaatjes – de scenes – naar een balk, en ‘legden die dus weer naast elkaar’. En ja hoor, het filmpje ontstond.
 Het was nog niet zo gemakkelijk, dus meester Koert moest ons erbij helpen, maar het lukte uiteindelijk toch maar. Best knap van ons Wijktijgers!
Juf Bernadette

Wijktijgers bespreken het interview

Vanmiddag hebben we samen het verhaal gelezen dat juf Bernadette had gemaakt na het interview met de moeder van Wijktijger Raheema. Hier en daar zat een foutje. Die hebben we weggewerkt. 

Drie Wijktijgers hadden, voordat we begonnen, een gesprek met de wijkagent uit deze buurt. Ze vertelden daar spannende verhalen over: het ging over wapens, een mafia-baas die was opgepakt en openbreken van sloten. Dat was echt heftig. 

Hierna speelden we een spel met dobbelstenen. Elke steen bevatte plaatjes. Van die plaatjes maakten we ieder om de beurt een verhaal. We deden dit als voorbereiding op het editen van video's waar we al even mee bezig zijn. 

Voor dat editen bekeken we ook filmpjes over mensen die aan het filmen zijn. We kozen de beste shots uit. 

En, tot slot, een leuk bericht: Sehmuz kwam weer terug naar de Wijktijgers. Waarom: Hij had niks te doen, zei hij.

Doei! 

Geschreven door Wijktijger Raheema en juf Bernadette

Bloemen in de bakken op het Paul Krugerplein

 zie: Gemeente hoort ons aan

Video maken

 Op onze lijst 📃 van dingen die we willen doen staat::

• les in Video maken

Dus we zijn vandaag begonnen. We kregen een storyboard op papier(een leeg stripverhaal)  en 12 losse plaatjes van een stripfiguur die een frisdrankje kocht van een automaat. Wij moesten de plaatjes op een volgorde zetten zodat we een leuk verhaal hadden.

Dat was makkelijk.

Op de computer gebruiken we Windows movie maker. We hebben een film gemaakt van de stripfiguur en de frisdrank automaat.

Salmatta Salaam Coker: "Een journalist moet heel precies zijn"

De 5 W’s (Wie, Wat,  Waar, Wanneer, Waarom – en ook de H van Hoe?) zijn het belangrijkste waarmee een journalist te werk gaat. Dit vertelde Salmatta Salaam Coker. Zij is de moeder van Wijktijger Raheema. Omdat Raheema’s moeder in haar thuisland als journalist heeft gewerkt, interviewden de Wijktijgers haar. Het was een levendig gesprek. 

Wij van de Wijktijgers wisten al dat de 5 W’s (plus de ‘H’, van ‘Hoe’) een antwoord moeten krijgen in  het verhaal van een journalist. Salmatta Salaam Coker drukte ons op het hart om dat ook ECHT en ALTIJD  te doen. 

Heel precies

Ze vertelde ook dat je heel precies moet zijn als journalist. Dus, zo begrijpen wij nu, je schrijft niet zoiets vaags als: ‘vandaag hadden wij in Den Haag een gesprek met iemand’. Nee, je moet het zó doen: ‘In Bario, het buurthuis in de wijk Transvaal in Den Haag, hadden de Wijktijgers op 1 juni 2021 een interview met Salmatta Salaam Coker. Zij werkte als journalist in het land waar ze vandaan komt, in Sierra Leone, in West Afrika. Met elkaar wilden we haar interviewen, om te horen hoe zij haar werk deed en omdat van haar kunnen leren.’

Slimmer en socialer

Het leuke aan het werk van een journalist, vertelde Salmatta Salaam Coker, is het brainstormen, het nadenken. “Je brein wordt groter, je komt meer te weten, je wordt slimmer en socialer”, vertelde ze. 

Geen fake-nieuws

Op de vraag of zij ook fake-nieuws maakte, was haar antwoord heel erg streng: “Nee! Fake-nieuws maken mag niet! Het is heel belangrijk dat je als journalist te vertrouwen bent. Dat vertrouwen krijg je alleen maar als je de waarheid vertelt aan mensen.” 

Communicatie

In haar thuisland Sierra Leone, in West-Afrika, werd Salmatta Salaam Coker in 1981 geboren. Ze groeide daar op. Na de middelbare school, die ze in 2003 afrondde, ging ze naar de universiteit. Daar studeerde ze 2 jaar, en leerde er journalistiek. Vervolgens ging ze In 2005 als journalist aan het werk, bij de radio. Ze wilde graag journalist worden omdat ze hield van lezen, en communicatie leuk vond. Vier jaar heeft ze daar gewerkt als nieuws-editor. Dat was bij de radio. Sport en entertainment waren haar onderwerpen. 

Mooi weer

Mist ze haar thuisland? Vroegen we. “Ja”, zei  Salmatta Salaam Coker. “Ik mis de goede stranden en het mooie weer daar. Maar het leven hier in Nederland is beter. De mensen hebben het hier goed.”

Salmatta Salaam Coker heeft weinig familie achtergelaten in haar thuisland. Eén jongere broer woont nog in Sierra Leone. Haar vader is gestorven en haar moeder woont nu in de Verenigde Staten. 

Oorlog

Twintig jaar geleden was er oorlog in haar thuisland. Die oorlog heeft heel erg lang, namelijk 10 jaar, geduurd. Het was een burgeroorlog. Dit betekent dat er niet tegen een ander land werd gevochten, maar dat groepen mensen in Sierra Leone in verzet kwamen tegen de regering, en tegen elkaar. Die groepen vochten tegen elkaar. 

“ In het begin”, vertelde Salmatta Salaam Coker , “was die strijd nog alleen in de kleine plaatsen in het land. Maar later was de oorlog overal, ook in de hoofdstad Freetown, waar ik woonde”. Het was een vreselijke oorlog, vertelde ze. Veel mensen zijn vermoord. “Niet alleen mannen vochten, vrouwen deden dat ook. Zelfs kinderen werden strijders.” Het naarste verhaal dat ze hierover vertelde was dat kinderen werden ontvoerd door soldaten. Ze kregen drugs van die soldaten en moesten meevechten. Kinderen kregen de opdracht om hun eigen ouders te vermoorden.

Persvrijheid

Van vrijheid voor journalisten was in die tijd geen sprake. Wie iets schreef of vertelde wat de bazen in dat land niet uitkwamen, kwam terecht in de gevangenis. Nu is dat gelukkig anders, vertelt Salmatta Salaam Coker. Er is nu een commissie – een groep mensen – die in de gaten houdt dat de bazen zich aan een nieuwe wet houden. In die nieuwe wet staat namelijk, dat er persvrijheid moet zijn. Dit betekent dat iedereen moet kunnen zeggen en schrijven wat hij wil – ook als het voor andere mensen niet goed uitkomt wat er gezegd wordt: persvrijheid, dus. 

Boeken lezen

De moeder van Raheema kan goed Nederlands verstaan. Maar tijdens het interview sprak ze veel Engels. Reheema vertaalde dat voor ons. Dat deed ze heel goed. Nederlands is een moeilijke taal voor haar moeder. Ze probeert het goed te leren. Dat doet ze onder andere door boeken te lezen, wat ze heel graag doet. 

Omdat ze het Nederlands nog niet goed kan, kan Salmatta Salaam Coker hier in Nederland nu niet in de Nederlandse taal werken als journalist. Dat vindt ze heel erg jammer. Ze werkt daarom tijdelijk als schoonmaakster, in een NH-hotel. 

Denkt ze er wel eens over om naar een Engels sprekend land te gaan, zodat ze wel als journalist kan werken? “Hier zitten Raheema en haar broer op school, en hebben ze hun vrienden. Dit is nu het allerbelangrijkste: dat mijn kinderen goed opgroeien, en dat ik er voor mijn kinderen ben.” 

Tekst en foto’s: juf Bernadette

Dag Josée

 Vanmiddag was de laatste dag dat juf Josée bij de Wijktijgers was, omdat ze met pensioen gaat. 

Om haar afscheid te vieren zijn we naar Scheveningen gegaan, met de tram. 

We startten in het Kuhrhaus, waar we konden rondkijken. Hassan heeft aan de balie gevraagd wat één nacht slapen daar kost. Het viel ons nog mee: 135 euro. En op mijn vraag hoeveel sterren dit mooie hotel heeft, antwoordde de mevrouw aan de balie: 5⭐⭐⭐⭐⭐. Het is nog niet het hoogste aantal sterren dat een hotel kan krijgen. Dat is namelijk 6 of 7, in Dubai. 

We zagen in de hal mooie beelden en schilderijen. Er stond een vleugel. Juf Josée speelde er heel mooie muziek op. We wisten niet dat zij dat kon. 

Hierna zagen we iemand die net getrouwd was en we vroegen of we de bruid mochten interviewen. Ze wilde het niet, omdat deze informatie op de weblog zou komen. 

Daarna maakten we een paar foto's op het strand. De golven waren hoog en er was heel veel schuim. Daardoor werden Berkay's broek en schoenen heel erg nat. 

Toen gingen we de pier op. Daar waren flipperautomaten, die erg in trek waren bij ons. Iedereen deed er geld in. Het was leuk. We vroegen iemand om geld te wisselen, maar dat was niet mogelijk. Daardoor zijn we nu gelukkig minder arm.

Om alles af te sluiten gingen we een patatje eten. Het waren grote zakken, bijna het formaat van een voetbal. Het was heerlijk. 

Toen gingen we met de tram terug en namen afscheid van Josée - allemaal met een cadeautje. Ze was verrast. 

Josée gaf ons allemaal een vrolijke magneet voor op de koelkast. Bij ons kleeft ie aan de koelkast. 

Josée ziet deze weblog vast nog. Daarom schrijven we: Daaaaag! Het ga je goed.

Geschreven door Raheema en juf Bernadette